Διαχρονική Αποτυχία με Ονοματεπώνυμο  

 Το ημερολόγιο έγραφε 1997, όταν το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων χρηματοδοτήθηκε με 1 δισεκατομμύριο δραχμές για το πρόγραμμα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης τσιγγάνο παίδων. Έκτοτε έχουν διατεθεί περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ σε όλα σχεδόν τα Ελληνικά πανεπιστήμια για τον ίδιο λόγο. Είχαμε τονίσει από την πρώτη στιγμή (όσοι είχαμε βήμα εκπροσώπησης), πως κανένας μαθητής που ξεκινά από την δύσκολη αφετηρία του χωρικού και κοινωνικού αποκλεισμού, θα μπορέσει να ενταχθεί σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο δεν βλέπει πουθενά τον εαυτό του. Και ακόμη πως η αποδοχή της διαφορετικότητας πολύ λίγο κινείται στα όρια του δικαιωματισμου, αλλά πρωτίστως έχει να κάνει με την χρηστική ωφέλεια του διαφορετικού στην από κοινού σύνθεση του κοινωνικού μωσαϊκού. Ύστερα από τόσα χρόνια, κανένας μη τσιγγάνος μαθητής δεν γνωρίζει πως το δημοτικό άκουσμα, σε ένα καλοκαιρινό πανηγύρι στο Ηπειρώτικο χωριό των παππούδων του, έχει διασωθεί και διαδωθει από τσιγγάνους οργανοπαίκτες. Σε κανένα κεφάλαιο στο βιβλίο της πατριδογνωσίας δεν αναφέρεται πως στην αγροτικού τύπου οικονομία της χώρας, οι τσιγγάνοι ήταν ζωτικής σημασίας στοιχεία με τα επαγγέλματα που εξασκούσαν (καλαθοπλεκτες, χαλκό τεχνίτες, σιδηρουργοί, ζωεμποροι, μουσικοί, εργάτες γης, κ.α.). Σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικών δεν αναφέρεται πως οι τσιγγάνοι μετέφεραν προϊόντα και αγαθά σε δύσβατες και απομακρυσμένες περιοχές, συμβάλλοντας στην αποτροπή δημιουργίας τοπικών μονοπωλίων. Σε κανένα σχολικό βιβλίο ιστορίας, δεν αναφέρεται πως 11 τσιγγάνοι, πατριώτες εκτελέστηκαν το σούρουπο της 4ης Αυγούστου το 1944 στην οδό Χαμοστέρνας. Σε καμία σχολική αίθουσα δεν λέγεται ούτε κουβέντα για τον καπετάν Μήτρου τον γύφτο, που έπεσε στην μάχη της Λαμπουσας. Το ερώτημα λοιπόν αδυσώπητο: Γιατί ενώ υπήρξε άπειρος χρόνος και άπειρα χρήματα, οι σχολικοί δείκτες ένταξης των Ελλήνων τσιγγάνων, παραμένουν χαοτικοι; Ενώ η χώρα ήδη πρόλαβε να καταδικαστεί όχι μία, αλλά δύο φορές από τον Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για σχολικό διαχωρισμό στον Ασπρόπυργο και στους Σοφάδες; Σύμφωνα με στοιχεία του FRA, του Ευρωπαϊκού οργανισμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων, 30 στα 100 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής, δεν πήγαν η δεν θα πάνε ποτέ σχολείο. Μόνο το 15% των τσιγγάνων που εγγράφεται στο σχολείο ολοκληρώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση, την στιγμή που μόνο στις γειτονικές μας χώρες, το ποσοστό είναι υπερδιπλάσιο. Ποιός λοιπόν θα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Ας μας πουν ότι τελικά είμαστε ανεπιδεκτοι μάθησης. Ότι στο DNA μας, εκτός από τα 4 βασικά αμινοξέα της γουανινης, θυμινης, κυτοσινης και αδενινης, υπάρχει και αυτό της αγραμματοσύνης. Ειλικρινά θα το δεχομουν και θα το προτιμούσα από την φωνή βοωντος εν τω πανεπιστημιω...... Τόσα χρόνια όλα σχεδόν τα Ελληνικά πανεπιστήμια "σφάχτηκαν" για το πρόγραμμα σχολικής ένταξης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα ήταν ελεγκτές και ελεγχόμενοι ταυτόχρονα για τα χρήματα που θα διαχειρίζονταν. Και βέβαια θα αποτελούσε ακαδημαϊκή αμετροεπεια εάν το ένα πανεπιστήμιο συνέχιζε και "πάταγε" στην δουλειά του προηγούμενου. Και δώστου νέες μελέτες, νέος εξοπλισμός, νέες υποδομές, νέοι συνεργάτες, νέα κλιματιστικά Daikin και νέα έπιπλα Sato, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο καθηγητής Γιώργος Μαυρογιωργος. Και νέα ταξίδια και νέα οδοιπορικά εκτός έδρας.... Ουδείς επιστημονικός υπεύθυνος έμεινε επικεφαλής του προγράμματος για περισσότερα από 2 χρόνια. Η όλη διαδικασία παρουσίαζε χρονικά χάσματα, γιατί η χρηματοδότηση φορτώθηκε στις Ευρωπαϊκές καλένδες. Χρηστικές χρηματοδοτικά ανακαλύψεις όπως αυτή των "εμψυχωτων" του Ε.Κ.Π.Α που αμοίβονται με 15 ευρώ την ώρα και που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς κάνουν. Προσωπικά γνώρισα τον εμψυχωτή (annimateur) στα μεγάλα τηλεοπτικά shows της Ελληνικής τηλεόρασης στην δεκαετία του 90. Ήταν αυτός που προέτρεπε το κοινό να χειροκροτήσει εγκαρδιως, κάθε φορά που ολοκληρωνε μια ατάκα η κυρία Κορομηλά... Κατά την ταπεινή μου άποψη, συμπερασματικά όλο το κρίμα είναι στον λαιμό και όλη η ευθύνη στα χέρια των Ελληνικών πανεπιστημίων για την παταγωδη αποτυχία της σχολικής ένταξης των Ελλήνων τσιγγάνων. Χωρίς βέβαια να εξαιρω την διαχρονική ατολμία και αβουλία της Πολιτείας. Είμαι εξόχως απαισιόδοξος τόσο για την σχολική, όσο και για την κοινωνική ένταξη. Και οι δύο έχουν μετατραπεί στις πρώτες ύλες, μιας βαριάς βιομηχανίας οικονομικής εκμετάλλευσης. Είναι χρυσωρυχεία άντλησης ζεστού χρήματος. Τώρα αν μείνει ένα ακόμη "γυφτάκι" αγράμματο, η κοιμηθεί το βράδυ πεινασμένο, ανάμεσα σε ποντίκια και σκουπίδια, ουδεμία αξία έχει......

Χρήστος Λάμπρου

Τεχνολόγος Ακτινοθεραπείας